نماز در فروع دین جایگاه ویژه و بلندى دارد. نماز, بهترین وسیله براى قرب به پروردگار متعال مى باشد; چنان که بعضى روایات گویاى این حقیقت است. معاویه بن وهب گوید: از امام صادق(ع) پرسیدم بالاترین و محبوبتـریـن چـیـزى کـه سبب مى شود بندگان به وسیله آن به خدا نزدیک شـونـد چـیـست؟ حضرت فرمود: « ما اعلم شیئا بعد المعرفه افضل من هـذه الـصـلاه; بعد از شناخت خدا, چیزى را از این نماز برتر نمیدانم.»
قرآن: « قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُون* الَّذِینَ هُمْ فِى صَلَاتِهِمْ خشِعُونَ » به راستى که مؤمنان رستگار شدند؛ همانان که در نمازشان فروتنند. پیامبر اکرم (ص):
نقش نمازهاى پنجگانه براى امت من همانند نهر آب زلالى است که از مقابل خانه آنان مىگذرد، اگر کسى روزانه پنج بار در این نهرشستوشو کند، آیا به گمان شما باز هم بر بدن او آلودگى و پلیدى خواهد ماند؟!
1. نماز، بالاترین وقت ملاقات و استحضار و حضور در محضر خدا است... .
2. نماز، جامی است از لذّت بخش ترین لذتها که چنین خَمری خوشگوار در عالمِ وجود نیست!
واژه نماز واژه‌ای فارسی است که ایرانیان برای واژه «صلاة» عربی به کار بردند. این واژه به معنای خم شدن و سرفرودآوری برای ستایش و احترام است و از فعل نمیدن فارسی به معنی تعظیم‌کردن گرفته شده است.
کلمه نماز از ریشه نماچ که در پارسی میانه (پهلوی زمان ساسانیان) است گرفته شده و فعل نماچ پورتن به معنای نماز بردن و تعظیم کردن به کار رفته‌است؛ و قبل از آن در ایران باستان از ریشه نم به معنای خم شدن و سر فرو آوردن مشتق شده‌است.
در اوستا نماز به صورت نمنگه یا نمه به معنای دعا و درود آمده‌است.